Teren jeździecki Hatsune

Hiroshige, ostatni główny mistrz szkoły ukiyo-e ("obrazy płynącego świata"), mieszkał przez całe życie w mieście Edo (obecnie Tokio). W 1831 r., pod wpływem twórczości Hokusaia, którego Trzydzieści sześć widoków góry Fuji z 1823 r. wprowadziło komercyjny druk krajobrazowy dla masowej publiczności, Hiroshige rozpoczął pierwszą z serii lirycznych, dramatycznych grafik krajobrazowych, które zawierały obrazy słynnych miejsc (meisho). Przywoływały one sezonowe nastroje związane, zgodnie z tradycją literacką i artystyczną, z różnymi miejscami w okresie Edo (1600-1868).

Sto słynnych widoków Edo, składająca się ze 119 drzeworytów krajobrazowych i rodzajowych z połowy XIX wieku, to ambitna seria pojedynczych arkuszy, która ukazuje artystyczną wizję i kunszt, które uosabiają pomysłowość kolorowego drzeworytu ukiyo-e oraz współgrające talenty projektanta, rzeźbiarza, drukarza i wydawcy.

Trzy kolorowe pasy materiału na pierwszym planie tej grafiki nie są uroczystymi sztandarami, ale belami materiału, które farbiarze powiesili do wyschnięcia. Hiroshige podkreśla materialność tkaniny, wytłaczając teksturowany wzór splotu na powierzchni białej beli. W oddali widać jedną z wielu wież przeciwpożarowych rozsianych po całym mieście. Budynki usytuowane poniżej były w dużej mierze poświęcone zakwaterowaniu odwiedzających Edo, kontynuując długoletnią funkcję tego miejsca jako miejsca wjazdu i wyjazdu dla podróżnych z północy.

Jeśli kochacie japońską sztukę tak bardzo, jak my, sprawdźcie nasz zestaw 50 pocztówek: Sztuka japońska!

P.S. Zachęcamy do przeczytania o tym, jak prace Hiroshige zainspirowały sztukę jedynego w swoim rodzaju Vincenta van Gogha!