Magdalenalılar

Boş bir kanvas, temiz bir sayfa gibi, sonsuzluk potansiyeli taşır. Bir ilanla savaş ya da hayat boyu süren bir evliliği başlatabilir, bir devrime ilham olabilir ya da sizi bir resimle hüzünden kurtarabilir. Burada bir şeyler tanımlanana kadar her şey karanlıktır. İşte tam da bu yüzden ilk çizgi korkutucu olabilir. Eğer olasılıkların sonsuz akışını kağıdın/kanvasın ne olacağını tanımlayarak bozmanın sorumluluğunu hissediyorsanız, ki beni streslendirip duran bir mücadele, belki de Miró’nun resimleri ilgimizi çekmeli.

Onlar, bu kendine has paranoya için bir nevi tedavi edici. Ben kapanışlar ve mantıksal karmaşalar hakkında oldukça endişeli, anlam vermem gereken bütün detaylar hakkında takıntılıyımdır. Bu sabun almaktan(her nedense rengi şampuanınkiyle eşleşmeli) herhangi bir konu hakkında yazmaya kadar gider.Bu aptalca mükemmeliyetçilik için olan endişe o kadar güçlü ki, bazı zamanlar kendimi yazması bana büyük zevk verecek şeyleri yazmaktan detaylarını henüz planlamadığım için alıkoyuyorum. Bunun en kötü kısmı ise bu komikliğin(çoğu zaman) farkında olmak.

Eğer siz de bu huzursuzlukla az ya da çok kendinizi özdeşleştiriyorsanız, muhtemelen eğlenceli  olması gereken şeyleri yapmanın çocukluktaki kadar kolay olmasını diliyorsunuz. Daha iyi bir zamanda yapabileceğinizi düşünmeden sadece yüzmek ya da sonucuna bakmadan mutfakta oyalanmak gibi. İşte bu yüzden , tıpkı bugünkü resmimiz gibi, küçümseyici “Bunu çocuk bile yapabilir.” cümlesiyle itibarsızlaştırılan resimler hakkında bu kadar hassasım. Çünkü, dostlarım, bu büyük bir başarı. Belki de en zor kısmı mükemmeliyetçiliğe pek de yerin olmadığı bu dürtüsel ve kaotik dünyayla yüzleşmek, bağlılıklarımızın sınırını kabul etmek ve bu sırada iyi zaman geçirmektir. Şaheserler bile riskler ve hatalar üzerine yaratılmıştır ve takdir görmüş yazarların ve ressamların açıkça işlerini sevmediklerini söylemeleri alışılmamış değildir, belki de kendi beklentilerimizle baş etmek çok zor olduğundan.

-Artur Dionisio