Κόλαση

Την προηγούμενη Τετάρτη στις «Σκέψεις για την Τέχνη», μείναμε να αναρωτιόμαστε με το αμφιλεγόμενο «Σβησμένο σχέδιο Γουίλεμ ντε Κούνινγκ», το οποίο προκάλεσε μερικές ενδιαφέρουσες αντιδράσεις από τους χρήστες του DailyArt που μας απάντησαν. Χθες επισκεπτόμουν ένα μουσείο και αυτό το κομμάτι τράβηξε την προσοχή μου: όχι λόγω του κολάσιμου θέματος (αν και προκαλεί έντονη εντύπωση), αλλά λόγω αυτών που υπονοούνταν στον πίνακα - ναι, μπορείτε να το εντοπίσετε; Υπάρχουν Φραγκισκανοί που βράζουν στην κόλαση! Και όταν ήρθα πιο κοντά, σκεπτόμενος: «Ποιος θα τολμούσε να κάνει μια τέτοια δήλωση κατά τη θρησκευτική ζέση της Πορτογαλίας του δέκατου έκτου αιώνα;» Παρατήρησα κάτι ενδιαφέρον: δημιουργήθηκε από έναν άγνωστο καλλιτέχνη! Στη συνέχεια, μια δήλωση ενός από εμάς (χρήστες του DailyArt, που είχαν γράψει για το κομμάτι της περασμένης εβδομάδας) πέρασε από το μυαλό μου. Δήλωσε ότι πολλοί σύγχρονοι καλλιτέχνες κάνουν μερικά άσκοπα κομμάτια μόνο για να προσελκύσουν την επιτυχία τους και να τραβήξουν την προσοχή στο όνομά τους. Καταλαβαίνω αυτή τη θέση, έχω νιώσει απατημένος πριν από την επίσκεψή μου σε μερικές σύγχρονες γκαλερί… Και κάπως έτσι αυτός ο πίνακας φάνηκε να αντιπροσωπεύει το ακριβώς αντίθετό του - αποκαλύπτει το μήνυμα, αντί να θυσιάσει το όνομα.

Ο Όσκαρ Ουάιλντ είπε κάποτε: «Ο άνθρωπος είναι τουλάχιστον ο εαυτός του όταν μιλάει στο δικό του πρόσωπο. Δώστε του μια μάσκα και θα σας πει την αλήθεια ». Στον πίνακα, κάθε ψυχή που πέφτει από το λάκκο (πάνω δεξιά γωνία) υφίσταται ένα μαρτύριο που αντιστοιχεί στο θανάσιμο αμάρτημα που έχει διαπράξει: στο νερό που βράζει υποφέρουν αυτοί που φθονούν - ανάποδα, με καμένα μαλλιά, η υπερηφάνεια τιμωρείται -  η φιλαργυρία, όπου ένας άντρας αναγκάζεται να καταπιεί νομίσματα - η απληστία, όπου ένας άντρας αναγκάζεται να πιει αίμα από ένα γουρούνι - ο θυμός, εκεί που βασανίζεται ο φαλακρός άνδρας - και ο πόθος, στην κάτω δεξιά γωνία, όπου τα αλυσοδεμένα ζευγάρια βασανίζονται από έναν δαίμονα.

- Artur Deus Dionisio