Πρώτη σύντροφος στο δωμάτιο γραφής by Sadaoka Gakutei - περίπου 1827 - - Πρώτη σύντροφος στο δωμάτιο γραφής by Sadaoka Gakutei - περίπου 1827 - -

Πρώτη σύντροφος στο δωμάτιο γραφής

γιαπωνέζικη ξυλογραφία· μελάνι, μεταλλικές πούδρες και χρώμα σε χαρτί • -
  • Sadaoka Gakutei - c. 1786 - c. 1855 Sadaoka Gakutei περίπου 1827

Για τις επόμενες δύο Δευτέρες έχουμε τη τιμή να παρουσιάσουμε κομμάτια από τη συλλογή του Μουσείου Τέχνης του Πανεπιστημίου της Ιντιάνα. Σήμερα μοιραζόμαστε αυτή την εκπληκτική Ιαπωνική εκτύπωση. Διασκέδασε το! Αυτή η υπέροχη εκτύπωση, αρχικά μία από ένα σύνολο οκτώ που ονομαζόταν Οι τέσσερεις σύντροφοι του δωματίου γραφής, παραγγέλθηκε από τον Κύκλο ποίησης Ιτσίου. Η φράση "τέσσερεις σύντροφοι" αναφέρεται στο χαρτί, το μελάνι,, τη πέτρα για την λείανση του μελανιού, και το πινέλο, με άλλα λόγια, τον απαραίτητο εξοπλισμό για το γράψιμο. Αυτή η εκτύπωση, "Μελάνι", απεικονίζει την Γιαπωνέζα ποιήτρια Ονο νο Κομάτσι, η οποία έδρασε στα μέσα του ενάτου αιώνα. Αυτή η σκηνή αντιπροσωπεύει τη στιγμή της κλιμάκωσης μιας ιστορίας που δραματοποιήθηκε στο Νο έργο Sōshi Arai Komachi ( το οποίο  μεταφράζεται ως Η Κομάτσι πλένει το βιβλίο αλλά κάποιες φορές αποκαλείται Η Κομάτσι καθαρίζει το όνομα της) που αποδόθηκε στον θεατρικό συγγραφφέα Ζεάμι (περίπου 1364-1443). Σύμφωνα με την ιστορία, η Ονο νο Κομάτσι και ο αυλικός Οτομο Κουρονούσι διαγωνιστηκαν ο ένας εναντίον του άλλου σε έναν ποιητικό διαγωνισμό. Ο Κουρονούσι αποφασίζει να κατασκοπεύσει την Κομάτσι και συνωμοτεί για να την δυσφημίσει. Ακούγοντας τη να απαγγέλει το ποίημα της το απομνημονεύει, τρέχει πίσω στο δωμάτιο του, και χαράζει το ποίημα της Κομάτσι στο αντίγραφο του της ανθολογίας ποίησης του όγδοου αιώνα, το Μανγιόσου Οταν η Κομάτσι απαγγέλει το ποίημα της στο διαγωνισμό ο Κουρονούσι τη κατηγορεί για λογοκλοπή και δείχνει το αντίγραφο του του Μαγιονσού ως απόδειξη. Η Κομάτσι, σαστισμένη, κοιτάζει το κείμενο και βλέπει το ποίημα που μόλις είχε γράψει. Προσέχει, παρόλα αυτά, πως η καλλιγραφία είναι διαφορετική από αυτή στα άλλα ποιήματα στη σελίδα  και το μελάνι δεν είναι αρκετά στεγνό. Λέει πως εύχεται να μπορούσε να πλύνει τις γραμμές μακριά-να σβήσει την ντροπή της και οι λέξεις να φύγουν. Η Κομάτσι ζητάει μια λεκάνη με νερό. Οταν βουτάει το βιβλίο στο νερό το  μελάνι, ακόμη υγρό, αρχίζει να διαλύεται. Η φήμη της Κομάτσι σώζεται.