Πιέρ Μπονάρ
Μετά από μια περίοδο που πέρασε δημιουργώντας παριζιάνικες σκηνές στο ύφος του Εντουάρ Βιγιάρ και του Ανρί ντε Τουλούζ-Λωτρέκ, Ο Πιέρ Μπονάρ επαναπροσδιόρισε ουσιαστικά την τέχνη του γύρω στο 1905. Η νέα έμφαση του στις συνθέσεις μεγάλης κλίμακας, στις έντονες φόρμες, και στα λαμπερά χρώματα φανερώνει την επίγνωση του τού έργου των συγχρόνων του Ανρί Ματίς και Πάμπλο Πικάσο, όπως και η εστίαση του στα αρκαδικά τοπία, ένα θέμα που δεν είχε εξερευνήσει προηγουμένως.
Μέρος μιας σειράς τεσσάρων καμβάδων που ζωγραφίστηκαν μεταξύ του 1916 και του 1920 για τους εμπόρους του, Χοσέ και Γκαστόν Μπέρνχαιμ, ο "Επίγειος Παράδεισος" παρουσιάζει τι νέες, τολμηρές έρευνες του Μπονάρ για το φως, το χρώμα, και τον χώρο. Εδώ ο καλλιτέχνης χρησιμοποίησε φυλλώματα για να δημιουργήσει μια αψίδα σαν προσκήνιο για ένα δράμα που περιλαμβάνει έναν συλλογιζόμενο Αδάμ και μια ξαπλωμένη Εύα. Η αντίθεση που δημιούργησε ο Μπονάρ μεταξύ των μορφών φαίνεται να ακολουθεί μια παράδοση κατά την οποία η γυναίκα, παρουσιάζεται ουσιαστικά ως σεξουαλική, συνδέεται με την φύση, ενώ ο άνδρας, ουσιαστικά διανοούμενος, μπορεί να υπερβαίνει το γήινο. Την αμφισημία της εικόνας ενισχύει μια σειρά από ζώα, όπως πουλιά, μια μαϊμού, κουνέλια, και ένα φίδι (εδώ υποβαθμισμένο σε φίδι κήπου). Αυτός ο όχι και τόσο ηδονικός παράδεισος ίσως αντικατοπτρίζει την αντίδραση του καλλιτέχνη στην καταστροφή της Ευρώπης κατά την διάρκεια του Ά Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος μαινόταν ακόμη όταν ξεκίνησε τον πίνακα.