مصر من

یک آسانسور از جنس بتون و فولاد را بر فراز ساختمانهای اطراف حومه ی شهر فیلادلفیا می بینیم که صراحتا صنعتی شدن را نشان می دهد. خطوط واضحی که نقاشی را تقسیم کرده ،پرتو های نور هستند. مصر من اثر هنرمند آمریکایی چارلز دموث یک نمونه برجسته از پرسیژنیسم یا راست خط گرایی است جنبش منحصر به فرد هنر مدرن آمریکایی در دهه 1920 که شامل عناصر کوبیسم (اشکال هندسی و صفحات شکسته) و آینده گرایی (تأکید بر فناوری مدرن) بود. هنرمندانی چون دموث، چارلز شیلر، جوزف استلا و جورجیا اُکیف مانند دیگران در هنر خود صنعتی سازی را نه ستوده اند و نه تحقیر کرده اند، بلکه به سادگی تصاویری از معماری مدرن مانند دودکش کشتی، پل ها و آسمان خراش ها را به تصویر کشیده اند که اینگونه سبک پرسیژنیسم متولد شد. آثار هنری آنها شاید به نظر تجلیل از پیشرفت مهندسی بیاید، اما هنوز اشخاص به ندرت در این آثار ظاهر می شوند که احتمالا اشاره به بیگانگی،فراورده فرعی تولید و اتوماسیون در مقیاس بزرگ دارد.

چارلز دموث،موضوعات کافی در جامعه ی کشاورزی شهرستان لنکستر،ایالت پنسیلوانیا پیدا کرد؛ جایی که بیشتر عمر خود را به دلیل بیماری در آن گذراند. از سال 1927 تا 1933 او  7 نقاشی با موضوع کارخانه های محلی به تصویر کشید. اگرچه او با تصاویر تخت و ساده ویژگی های هندسی سازه ها را نشان می داد ، اما نقاشی ها انتزاعی نیستند.در عوض ، تأثیر عکاسی به واسطه ی دیدگاه های غیر متعارف و کادر و همچنین سطوح رنگ آمیزی شده بسیار صاف و بدون هیچ گونه فشار قلم مو آشکار است.

چیزی که مشخص نیست رابطه ی بین این تصویر و نامش هست. آیا ساختار برج، که در واقعیت بالغ بر 100 فیت است، نمایانگر یک شگفتی مانند اهرام مصر است؟

(کشف مقبره توتانخامن در سال 1922  باعث شیفتگی جهانی به مصر باستان شد.) یا آیا این عنوان از دست رفتن صفات انسانی با به کار گرفتن بردگان برای ساخت اهرام را به نیروی کار آمریکایی در ربع اول قرن 20ام به عنوان  نتیجه ی صنعتی سازی تشبیه می کند؟ شما بگویید.

مارتینا کیگن

در اینجا نمونه های عالی از پرسیژنیسم اثر جورجیا اُکیف را مشاهده می کنید.