این مجسمهی کوچک از یکی از شاهان کارولینگیان (سلسلهی اروپای قدیم) سوار بر اسب را به تصویر کشیده. این سلسله متعلق به اوایل قرون وسطی میباشد که بر بیشتر اروپای غربی حکمرانی میکردند. بنیانگذار آنها شارلمان (بین ۷۴۷ و ۸۱۴ م.) میباشد که احتمالا شاهی ست که در این مجسمه آمده. احتمال دیگر نوهی اوست که چارلز دوم (۸۷۷-۸۲۳) نام داشت که به نام چارلز کچل هم معروف بود.
شارلمان به هنر و ادبیات اهمیت خاصی میداد و در زمان حیات به احیای آنها پس از سقوط امپراطوری روم پرداخت. او میخواست ایدههای سنتی را دوباره زنده کند و در اختیار مسیحیت قرار دهد. این مجسمه هم نمونهی خوبی از این تلاش است.
مجسمهی سوارکاران در زمان روم باستان نمایانگر رهبری بوده است و بسیاری مجسمههای غول پیکر با این مایه در آن زمان ساخته میشدند. شارلمان و دودمان او خود را امپراطورهای نوین روم میدانستند که توسط پاپ به تین عنوان تاجگذاری میشدند. به همین خاطر مجسمهی شاه سوارکار برای این سلسله از اهمیت به ویژهای برخوردار بوده.
جالب است که این کار از تکههای مختلفی تشکیل شده و شاید اسب از کارهای قدیم و از جای دیگری باز استفاده شده. این مجسمه به شکل امروزی در کلیسای شهر متز در فرانسه پیدا شد و اکنون در موزهی لوور نگهداری میشود.