تابلوی نقاشی

همچون مابقی نسل گمشده ارنست همینگوی – هنرمندانی که در اوایل قرن بیستم به منظور سنت شکنی و جستجوی سبک زندگی متفاوت آمریکا را ترک کردند – پاتریک هنری بروس نیز در سال 1904 به پاریس رفت و بیش از 30 سال در آن جا باقی ماند. در ابتدا او پیرو آثار آنری ماتیس و پل سزان بود. کارهای اولیه او مناظر و اوضاع فرانسه را با بهره جستن از رنگ های سرزنده کندوکاو می کرد که الهام گرفته شده از کارهای ماتیس بودند و در پی یافتن انسجامی به مانند آثار سزان بود.

پس از جنگ جهانی اول، بروس به کشیدن طبیعت بی جان، گونه ای که انزوا و تعمق بیشتر را به همراه داشت، با تمرکز بر اشیایی که در اتاق محقرش در نزدیکی اکول ده بوزار جمع آوری کرده بود، روی آورد. ماهیت موضوع نگاره هایش از عکس های مربوط به آپارتمانش به دست آمده اند. در تصویر، در کنج بالایی میز قدیمی، بروس لوازم نجاری، تکه هایی از چوب و قالب های معماری را چیده است (او با فروش عتیقه جات امرار معاش می کرد) یحتمل تکه ای میوه نیز بر روی میز است. به تقلید از سزان، که حامی به تصویر کشیدن طبیعت با اشکالی ساده بود، بروس اشیای پیش پا افتاده و معمولی را به اشکال هندسی انتزاعی بدل کرد. با این حال اشکالی که او به مانند اجسام سنگین و توپرکشیده است نمودی پویا دارند. او این اشیا را با دیدی دقیق رسم کرده است اما بر اثر نمایش هر یک از موضعی متفاوت بی ثبات هستند ؛ آنها خبر از لغزشی دیگر می دادند و حال و هوای تابلو گویای این حقیقت بود. بروس با طمأنینه و استفاده از رنگ های مختلف به نقاشی می پرداخت. در این جا او تمام طیف آبی، همراه با سبز سیر، گلبهی، سیاه و سفید را به کار برده است. بخاطر تفاوت نسبت رنگ ها با یکدیگر، او لایه به لایه نقاشی می کرد. تا جایی پیش رفت که بخشی از اثر که احساس می کرد توازن تونالیته رنگ های کل قطعه را تغییر داده، او را ناگزیر به تجدید نظر در تمامی قسمت ها کرد. (برای مثال، تمامی نواحی سیاه در این نقاشی قبلا آبی بودند) در نتیجه سطح ضخیمی را پدید آورده است.

تا قبل از دهه ۳۰ میلادی به سبب شهرت نداشتن، انزوای بیشتر و بلوغی ناپایدار آثارش، او در پی آن شد که با هنرش خود را به تباهی بکشاند. او نزدیک به 100 عدد از کارهایش را نابود کرد و در سال 1936، مدت کوتاهی پس از بازگشت به نیویورک، اقدام به خودکشی کرد. شور حزن انگیزش و باور به اینکه هنرش میتوانست دریچه ای به دنیای خیال باز کند در نامه ای اندوهبار به سال 1928 برای دوست رمان نویسش آنری پییر روچه آشکار گردیده است : " تمام سیر و سیاحت هایم را در آپارتمانم بر روی ده بوم کشیده ام. بدین طریق به جاهای ناشناخته سفر می کنم."

- کلینتون پیتمن

برای خواندن در مورد چگونگی تغییرکوبیسم در قرن بیستم میلادی اینجا را ببینید.