طبیعت بی‌جان با ساپادیل‌ها

نقاش و آموزگار، فرانسیسکو اولر، سنت درازمدتی را در هنر پورتوریکوایِ به تصویرکشیدن صحنه‌هایی از پورتوریکو آغاز کرد. او زیبایی مناظر و میوه‌های استوایی‌ پورتوریکو را ثبت می‌کرد، و معمولا صحنه‌هایی را نقاشی می‌کرد که برخی از مسائل اجتماعی این جزیره را نمایش می‌دادند. او در ابتدا در سان خوآن تحت آموزش نقاش خوآن کِلِتو نوآ بود و سپس تحصیلات خود را تحت آموزش فدریکو مادرازو در آکادمی سلطنتی هنرهای زیبای سان فرناندو ادامه داد. در سال ۱۸۵۸، اولر به پاریس سفر کرد، جایی که او معمولا در استودیوی توما کوتور بود و به آکادمی سوییس و مدرسه عالی ملی هنرهای تزئینی ‌می‌رفت. او همچنین اغلب به استودیو گوستاو کوربه می‌رفت و با کامی پیسارو نیز آشنا شد. در سال ۱۸۶۵ او به پورتوریکو بازگشت و در سال ۱۸۷۰ یک آکادمی طراحی و نقاشی را در سان خوآن تاسیس کرد. در سال ۱۸۷۴، او به پاریس بازگشت و با دکتر پل فردیناند گاشه آشنا شد (پزشک و دوست ونسان ون‌گوگ و موضوع یکی از معروف‌ترین پرتره‌های ون‌گوگ)، که اثر دانش‌آموز (El estudiante) اولر را خریداری کرد. در سال ۱۸۸۴، پس از گذراندن هشت سال در مادرید، تعهد او به پورتوریکو او را به بازگشت به این جزیره هدایت کرد. در سال ۱۸۹۵ او برای آخرین بار به پاریس سفر کرد تا اثر معروف خود، شب زنده‌داری (El Velorio) را، به نمایش بگذارد. در سال ۲۰۰۶، موزه‌ی هنر پونس نمایشگاهی را برگزار کرد که به موزه‌ی هنر ووستر در ماساچوست رفت؛ این نمایشگاه آثار اولر، علاوه بر آثار خوزه کامپِچه و میگل پُو را، شامل می‌شد. زندگی کاری اولر از دوره‌ی رئالیسم کوربه تا امپرسیونیست‌ها، که با تعداد زیادی از آنها دوستی صمیمانه‌ای در پاریس داشت، ادامه یافت.

سه‌شنبه‌ی خوبی داشته باشید! : )

پ.ن: اگر دوست دارید به جنوب سفر کنید، این مناظر بی‌نظیر اثر فردریک ادوین چرچ را اینجا بیابید! ♥