La Grande Odalisque

De tijdgenoten van Ingres beschouwden dit werk als zijn breekpunt met het neoclassicisme, waarna hij zich meer toelegde op de exotische romantiek. La Grand Odalisque kreeg veel kritiek toen het voor het eerst tentoongesteld werd, met name op het langwerpige voorkomen van de figuur en het ontbreken van elke anatomische correctheid. Het kleine hoofd, de lange ledematen en het kleurenschema verraden allemaal beïnvloeding door het maniërisme (zoals Parmigianino). Ingres hield van lange lijnen om curves en sensualiteit aan te zetten en gebruikte zelfs veel licht om het anatomische volume af te zwakken. Critici in zijn tijd geloofde dat de verlengingen anatomische fouten van Ingres waren. Maar niets is minder waar, uit recente studies blijkt dat de vervormingen opzettelijk waren. Uit meetgegevens bij levende vrouwen blijkt dat de curve van de ruggenwervels van de figuur van Ingres en de rotatie van het bekken niet voorkomt bij vrouwen. Ook bleek dat de linkerarm van de Odalisque korter is dan de rechter. Uit de studie kwam naar voren dat de figuur tevens vijf extra wervels heeft ten opzichte van een normale vrouw. Voor deze opzettelijke vervormingen ten bate van meer gratie en sensualiteit, bleef Ingres kritiek krijgen tot rond 1825.