Zwart in Dieprood

Zwart in Dieprood uit 1957 volgt het karakteristieke formaat van het werk van Mark Rothko, waarin gestapelde rechthoeken in een kleur lijken te zweven binnen de randen van het doek. Door het doek rechtstreeks te kleuren met vele dunne spoelingen met pigment en door specifiek aandacht te besteden aan de randen waartussen de velden op elkaar inspelen, bereikte hij het effect alsof licht uit het schilderij zelf straalde.

Deze techniek paste bij de metafysische doelen van Rothko: om de schilderkunst aan te bieden als een doorgang naar puur spirituele werelden, waar het net zo immaterieel en suggestief wordt als muziek en om de meest essentiële en ruwe vormen van menselijke emoties direct te communiceren. Rothko hield van de tragedies van Aeschylus en de opvattingen van Nietzsche over de oorsprong van tragedie. Omdat schilderen veel drama veroorzaakte in zijn leven, drong hij erop aan dat mensen zijn schilderijen - inclusief de zwarte schilderijen - als dramatisch zouden zien. Sommige daarvan kunnen natuurlijk dramatisch zijn, in de informele zin van "spannend".

Je moet jezelf zeker openstellen voor de werken van Rothko. Ze zijn alles, behalve duidelijk.