Caspar Friedrich
Caspar David Friedrich was een 19e-eeuwse Duitse romantische landschapsschilder die doorgaans als de belangrijkste Duitse kunstenaar van zijn generatie wordt beschouwd. Hij is vooral bekend om zijn allegorische landschappen uit het midden van die periode, die meestal contemplatieve figuren uitbeelden, in silhouet gezien tegen nachtelijke luchten, ochtendmist, kale bomen of gotische ruïnes. Zijn voornaamste interesse als kunstenaar was het beschouwen van de natuur. Zijn werk, dat vaak symbolisch en anti-klassiek is, poogt een subjectieve, emotionele reactie op de natuurlijke wereld over te brengen.
In een typisch schilderij van Friedrich wordt een menselijk wezen in slinkende perspectief te midden van een weids landschap vertoond. Volgens de kunsthistoricus Christopher John Murray bracht hij figuren terug tot een schaal die “het blik van de kijker in de richting van hun metafysische dimensie” richt. Zowel de kunst als het leven van Friedrich worden van tijd tot tijd door sommigen gezien als getekend door een overweldigend gevoel van eenzaamheid. Kunsthistorici en sommige van zijn tijdgenoten wijten dergelijke interpretaties aan de verliezen die hij in zijn jeugd doorstond en de magere vooruitzichten die volwassenheid bracht, terwijl het bleke en schuwe uiterlijk van Friedrich voeding gaf aan de populaire notie van de “zwijgzame man uit het Noorden”.
Friedrich maakte depressieve periodes door in 1799, 1803-1805, 1813, 1816 en 1824-1826. Er zijn merkbare thematische kenteringen in het werk dat hij in deze periodes maakte, waarbij motieven en symbolen zoals aasgieren, uilen, kerkhoven en ruïnes boven komen drijven. Vanaf 1826 zijn deze motieven permanent ingebed in zijn werk, terwijl zijn kleurgebruik steeds donkerder en meer gedempt wordt. In 1829 schreef Carus dat Friedrich “opgaat in een dikke, duistere mist van spirituele twijfel”. Mijn verontschuldigingen voor dit treurige verhaal op een dag die zo mooi is als vandaag, maar het is zo prachtig dat ik het niet kon laten.