De Weg naar Vétheuil

Claude Monet, een vooraanstaande kunstenaar van het Franse impressionisme, was vooral een landschapsschilder die lichteffecten schilderde met een ongeëvenaarde vaardigheid. Geboren in Parijs, groeide op in Normandië en leerde buiten schilderen met Eugène Boudin en Johan Barthold Jongkind. Terwijl hij het grootste deel van de jaren 1870 in Argenteuil, net ten westen van Parijs, nabij de Seine woonde, verhuisde hij in 1878 verder naar het westen naar Vétheuil, waar hij iets meer dan drie jaar zou wonen. Dit was een tijd van economische tegenspoed voor Monet toen hij en zijn vrouw Camille en hun jonge zoon een huishouden begonnen bij de familie Hochedé. Het huis dat ze deelden lag aan de hoofdweg naar Vétheuil die Monet op dit schilderij heeft opgenomen. Monet schilderde vijf gezichten op de weg naar Vétheuil vanuit de richting van La Roche Guyon, waarvan dit de laatste is. Drie van deze verwante composities tonen de weg in de winter met sneeuw en vormen voorbeelden van Monet's beroemde effets de neige(sneeuweffect). Dit voorbeeld toont de weg in de herfst. Het kleurrijke palet van de kunstenaar is georganiseerd rond de weg die in de diepte verdwijnt naar een centraal verdwijnpunt , een klassieke landschapssamenstelling. Dit schilderij werd als jonge man door Duncan Phillips verworven en maakte deel uit van de collectie toen Phillips in 1921 zijn deuren voor het publiek opende. Hij erkende de betekenis van Monet voor een hele generatie Amerikaanse schilders die naar Giverny gingen om het Franse impressionisme met en rond de grote meester van buitenlicht en landschap te studeren. Zoals Monet naar verluidt ooit zei terwijl hij buiten zijn huis stond en overal heen gebaarde: "Dat is mijn studio!"