Walter Beck
Voordat hij de zetmeel-film tempera-methode ontwikkelde (die zijn nalatenschap als schilder zou worden), was Otto Walter Beck een volleerd portrettist. Hij kreeg de opdracht 80 verschillende schilderijen te maken van veteranen van de Burgeroorlog nadat hij naar New York City was verhuisd, en zo de ouder wordende moed vast te leggen van een conflict dat een natie verdeelde.
Het Smithsonian Museum of American Art heeft deze schilderijen later tentoongesteld en aangekocht, waardoor een trotse en patriottische verzameling van de vroegste pogingen van deze anders zo weinig bekende schilder in stand is gehouden. Hoewel hij in zijn latere jaren meer experimenteerde, onthullen deze stukken de gevoeligheid en toewijding aan dynamiek van een briljant getalenteerd kunstenaar.
In De Drummer Jongen valt de zon bijna abrupt op het hoofd van de geportretteerde, waardoor hij zijn ogen moet afschermen. De intensiteit ervan wordt weerspiegeld in het gras om hem heen, de amberkleurige vormen vervagen in de bries. Terwijl de stengels langs hem heen waaien, beweegt de outfit van de jongen daarmee in contrast. Deze wikkelt zich om hem heen en waaiert uit onder zijn opgeheven arm.
Zelfs als hij stilstaat, lijkt Beck's onderwerp te bewegen, met de wind of de aarde eronder. Dit "vloeien" is een effect dat hij een groot deel van zijn leven heeft proberen te beheersen - totdat hij de bovengenoemde techniek ontwikkelde. Door zetmeel als basis voor temperaverf te gebruiken, slaagde Beck erin een stroperigheid te creëren die hem de vloeiende, glijdende beweging gaf waarnaar hij in zijn vroegere werken had gezocht.
Walter Beck en zijn vriend W.B. Yeats brachten vroeger tijd door in Innisfree, een schilderachtig eiland in het midden van een meer. Over deze prachtige plek en de invloed ervan op beide kunstenaars kan je lezen in het artikel "A Search for Solace at Innisfree Gardens".
- Anthony deFeo