Gezichten

Expressie in de kunsten is ontleden, het binnenste blootleggen en het innerlijke als uitgangspunt voor de creatie gebruiken. Gedenkwaardige kunst is geworteld in de zoektocht naar identiteit; het probeert de maker en creatie zo stevig met elkaar te verstrengelen, dat de stijl van de kunstenaar net zo uniek wordt als de kunstenaar zelf. Ik kan me Picasso's gezicht voorstellen; ik kan me voorstellen dat Picasso mijn gezicht geschilderd heeft.

"Ik hou alleen van wat iemand heeft geschreven met Zijn Bloed" verklaarde Nietzsche over alles wat er ooit geschreven is. Dit brute beeld over de zelfontbranding van schepping weerspiegelt zowel het belang van individualiteit, als de afkeer van de filosoof voor spirituele abstracties - zijn geloof in alle lichamelijke en fysieke dingen. Een houding die door Oscar Wilde werd samengevat als: "Zij die enig verschil zien tussen lichaam en ziel, hebben geen van beiden."

Het bloed bevat ijzer - afkomstig van een gestorven ster ooit ver van hier. Moet de kunstenaar in zijn zoektocht naar het innerlijke het heelal afspeuren of in het binnenste van een atoom duiken? Hoe ver is te ver in de zoektocht naar identiteit?

Als je inzoomt op de code van spiraalvormige erfelijkheid, komt je uit bij het basisontwerp. En toch, als DNA gelijk staat aan identiteit, dan zouden tweelingen niet van elkaar te onderscheiden zijn. Gaan we een stap verder en nemen de cellen waaruit ons lichaam is opgebouwd als uitgangspunt, wordt het er ook niet duidelijker op. Omdat zij de neiging hebben te komen en gaan.

Een complex orkest van klieren en hormonen leidt het lichaamsmechanisme op het ritme van de ademhaling naar de circadiane metronoom. Waarbij de bloedvaten verwijden en de kleppen samentrekken, leidend naar een compositie die wordt gedicteerd door een oneindig aantal prikkels en waarnemingen. De ervaring van luisteren naar deze interne muziek en variaties voltrekt zich in de harmonie van leven die emotie wordt genoemd. Emoties zijn de interne perceptie van het lichamelijke framewerk. Ons gevoel dat het lichaam reageert op het gezichtsvermogen, een trigger om angst te verwerken, de drive om te gaan hardlopen; het zijn allemaal emoties. Zonder dit interne luisteren naar het orkest van het lichaam, zou de cognitie kleurloos zijn: je hart pompt niet omdat je bang bent, de uitdrukking van angst leidt ertoe dat je hart een concert speelt met adrenaline en alle hormonen die worden geleid door de aanblik van een leeuw.

Emoties zijn geen overkoepelende, onafhankelijke entiteit. Ze zijn geworteld in lichamelijke en fysieke zaken. Toen Tolstoj zei "kunst is om emotie uit te drukken", vroeg ik me af of hij zich bewust was van de mate waarin de ingewanden in onze buik gevoelstoestanden beïnvloedden.  Zelfs de persoonlijkheid zelf wordt door deze relatie beperkt: recente studies tonen een sterk verband aan tussen de micro-organismen die we bij ons dragen en de neiging tot woede, vijandigheid en neerslachtigheid; de aanwezigheid van het hormoon cortisol correleert met stress, de neiging tot lage niveaus genereert zelfdiscipline en ambitie, terwijl een lage hartslag onverschrokkenheid en impulsiviteit genereert.

Als de zoektocht naar individualiteit in persoonlijkheid zich vertaalt in variaties in bacteriën, dan blijven alleen herinneringen en ervaringen over om een ​​eigenwaarde te definiëren die artistieke waarde waardig is. Maar deze zijn ook niet vrij van de genegenheid van emoties, elk onderdeel van het proces roept een gevoel op, waarbij het geheugen wordt bedrogen en gemanipuleerd. Een voorbeeld is de neiging om de helderheid van herinneringen uit het verleden te versterken tot buiten hun werkelijke geleefde ervaring, waardoor we een geschiedenis van onszelf achterlaten die is herschreven door een mechanisme dat te breed is om terug te traceren.

Chaos. Waar we ook kijken, identiteit zal een oneindige som van elementen zijn die ik verder niet onder controle heb. Elk deel valt in een willekeurig proces uiteen in een ander relatief deel. Maar kijk eens naar dit schilderij: geen enkele andere botsing van omstandigheden zou kunnen resulteren in dit exacte stuk. Het markeert het enige punt waarop het bestaat: een eenheid, voorbij het punt dat het breekt, langs de kruisende lijnen die de eeuwigheid aan een enkel punt in de tijd verbinden. Zoek daar en misschien vind je de reflectie van een gezicht - welke zal zeggen: "Ik heb bestaan!"

 - Artur Deus Dionisio

Meer werken van expressionisten vind je op onze Instagram.