Wyspa na Attersee

Z trzech swoich ulubionych typów - portretów, alegorii i pejzaży - Klimt najdłużej dojrzewał do pejzaży. Dwa nieco sprzeczne aspekty jego kariery wydają się grać tu istotną rolę. Z jednej strony, pod koniec lat dziewięćdziesiątych XIX w., ostatni raz miał tyle pieniędzy aby pozwolić sobie na wakacje - w sensie dosłownym i artystycznym - od portretów, które zapewniały mu utrzymanie. Z drugiej strony, coraz bardziej kontrowersyjna natura jego prac, sprawiła że wakacje stały się emocjonalną koniecznością. Choć początkowo pejzaże miały służyć artyscie jako forma relaksu, ostatecznie stały się istotnym źródłem dochodu, kiedy poparcie dla drażniących publiczność alegorii stopniowo znikłęło. Podobno Klimta fascynowała woda i potrafił spędzić godziny po prostu obserwując jezioro, przyglądając się zmiennym wzorom światła i kolorów. Jego Wyspa na Attersee (Wyspa Litzlberg, naprzeciwko tawerny o tej samej nazwie, gdzie Klimt zatrzymał się na przełomie 1906 i 1907 r.), z pewnością sugeruje takie zauroczenie. Mimo, że niektóre cechy tego obrazu można nazwać impresjonistycznymi bądź pointilistycznymi, Klimt nie starał się oddać naturalnych efektów świetlnych ale raczej stworzyć kolorystyczną poezję, w której wielokolorowe maźnięcia farby, dostostrojone do wspólnego tonu, wibrują wspólnie w nieziemskiej harmonii. Zastosowana przez Klimta wysoka linia horyzontu jest charakterystyczna dla późnego impresjonizmu jaki i dla Art Nouveau. W tym przypadku, horyzont usuwa wszelką kompozycję z planu obrazu; ponad 90% jego powierzchni to powierzchnia jeziora, delikatnie modulowana przestrzeń pociągnięć pędzla, prawie tracąca kontakt z obiektywną rzeczywistością i podążająca ku całkowitej abstrakcji. To arcydzieło jest obecnie wystawiane w najstraszej galerii w Ameryce Północnej, Galerie St. Etienne w Nowym Jorku, która specjalizuje się w austriackim i niemieckim ekspresjonizmie.