Joan Miró
Puste płótno, podobnie jak pusta kartka, zawiera potencjał nieskończoności. Może rozpocząć wojnę lub małżeństwo na całe życie deklaracją, może zainspirować rewolucję lub ocalić cię od smutku obrazem- wszystko pozostaje niewyraźne, dopóki coś nie zostanie określone. Dlatego pierwsza kreska może być tak przerażająca. Jeśli czujesz tę odpowiedzialność za przerwanie niekończącego się strumienia możliwości poprzez określenie, o czym będzie ta kartka papieru/ to płótno- walka, która wciąż mnie stresuje- to może powinniśmy zastanowić się nad obrazami Miró.
Są one swego rodzaju środkiem terapeutycznym w tej specyficznej paranoi. Roztrzygnięcie i logiczne uwikłanie budzą mój niepokój; mam obsesję na punkcie szczegółów, które muszę dobrze zrozumieć. To zaczyna się od kupowania mydła (z jakiegoś powodu jego kolor musi pasować do koloru szamponu) do pisania o czymkolwiek. Ten niepokój z powodu idiotycznego perfekcjonizmu jest tak silny, że czasami powstrzymuję się od pisania czegoś, na co mam wielką ochotę, tylko dlatego, że jeszcze nie do końca rozgryzłem szczegółow. Najgorsza jest świadomość tej niedorzeczności (w przeważającej części).
Jeśli w mniejszym lub większym stopniu utożsamiasz się z tym niepokojem, istnieje szansa, że pragniesz, aby rzeczy przynoszące radość, przychodziły równie łatwe, jak w dzieciństwie. Po prostu pływać, nie martwiąc się, czy może być lepszy na to czas, czy po prostu bawić się w kuchni nie bacząc na efekt końcowy. Dlatego tak krytycznie podchodzę do dyskredytowania dzieł takie jak to dzisiejsze pogardliwym: „Dziecko może to zrobić”. Ponieważ to moi drodzy jest cholernie wielkim osiągnięciem. Być może najtrudniejszą rzeczą jest zmierzenie się z tym impulsywnym i chaotycznym światem, w którym niewiele pozostało doskonałości, zaakceptować ograniczenia naszych przedsięwzięć i dobrze się tym bawić. Nawet arcydzieła powstawały w wyniku ryzyka i błędów i często zdarza się, że sławni pisarze i malarze otwarcie mówią, że nie lubią swoich dzieł, być może dlatego, że tak trudno jest sprostać naszym własnym oczekiwaniom.
- Artur Dionisio