Verse sneeuw op de Laan

IJsachtig wit en bleekblauw roepen in Verse Sneeuw op de Laan een somberheid op van de winter of het vroege voorjaar. Deze keer, worden twee figuren afgezet tegen een bijzondere achtergrond die in vormgeving lijkt op een vloeiende, druppelende lavalamp en die in aantal worden overtroefd door een bomenrij. Maar het is niet allemaal somberheid.  Ik voel het optimisme uit de de pittige groene en gele scheuten in de bomen en het lauwwarme violet geeft me reden voor wat optisme.  Dit is een comtemplatief moment met een element van rust of concentratie op wat in het verschiet ligt in de ongerepte sneeuwdeken op het pad. Munch creëert een illusie van ruimte door bekene motieven te gebruiken en hij propt de figuren in de voorgrond om het landschap te kunnen laten domineren en het gevoel te versterken van onze kleine, onbelangrijke plaats in de natuur of onze psychologische toestand van isolement.