Peace: Burial at Sea of the Body of Sir David Wilkie

Temidden van al zijn verschillende aanspraken op grootsheid, bezat Turner in de hoogste mate het vermogen om in de geest van de toeschouwer de indruk te reproduceren die hij zelf kreeg van elk tafereel dat hij verkoos af te beelden. Veel van de controverse die rond zijn werk heeft gewoed, is te wijten aan dit feit. Er is tegengeworpen dat zijn kleuren niet natuurgetrouw zijn, maar bij nader onderzoek blijken ze zo precies mogelijk overeen te komen met de natuurlijke tinten. Kleur en vorm spraken hem op een bijzondere manier aan, en hij schilderde ze zoals hij ze zag, zoals de dichter de waarheid vastlegt die hem inspireert. Bij een terloopse visie kunnen de gemakkelijke critici het niet eens zijn met zijn interpretatie; maar zorgvuldige studie onthult de diepten van Turner's inzicht, en de criticus verandert kritiek in leren en wordt een leerling. Als colorist, die de schoonheid van zee, lucht en atmosfeer reproduceerde, stond hij alleen. Door de rijkdom van zijn tonen en de bekwame contrasten van licht en schaduw, toonde hij een extra meesterschap dat zijn werk nog een krachtiger effect geeft. Vooral in het schilderen van luchten, en door het effect van afstand dat hij verkrijgt, is zijn werk bekleed met een sterke individualiteit. Op deze foto worden deze kwaliteiten goed weergegeven. Het begrafeniszwart van de zeilen, hoewel het is veroordeeld als 'vals sentiment', suggereert sterk het idee van rouw, dat verder wordt benadrukt door de subtiele kleuren die des te opvallender worden gemaakt vanwege hun sterke contrasten. De scène toont de begrafenis van Sir David Wilkie, R.A. die plotseling stierf op zee voor Gibraltar, en het beeld is Turner's eerbetoon aan de nagedachtenis van zijn vriend, wiens lichaam in een gloed van fakkels in de diepte wordt neergelaten.