De quiltende bij

Moses was in principe een schilderes van landschappen, maar voor bepaalde herinneringen en thema's was het nodig een interieur te schilderen. Zij wist dit zelf ook en sommige van haar opdrachtgevers moedigden haar aan haar repertoire uit te breiden met interieurs. Dat was niet gemakkelijk voor haar. "Ik heb dat interieur geprobeerd, maar vond het niet mooi, dus heb ik het gewist," zei ze ooit eens. "Dat lijkt niet mijn ding te zijn. Ik schilder graag iets dat me verder en verder leidt naar het onbekende, iets waar ik nog verder wil zien. Nou, misschien probeer ik het nog eens." Ondanks haar moeilijkheden met het onderwerp schilderde Moses toch een aantal opvallende interieurs. Zonder een landschap waarrond het tafereel kan worden opgebouwd en wat een element van realisme kan bieden, zien we in haar interieurs vooral hoe goed de kunstenares abstracte vormen en patronen kan neerzetten. Deze kwaliteiten komen optimaal tot hun recht in "De quiltende bij" (The Quilting Bee), waar de kleuren en vormen van de grote quilt en de uitgebreide tafelsetting mooi afsteken tegen de felle kleding van de vele personages die druk in de weer zijn. Toch kon Moses het niet laten een stukje natuur toe te voegen achter de hoge, gordijnloze ramen.