Zelf-Portret met Physalis

In wat waarschijnlijk zijn bekendste zelfportret is, boeit de 22-jarige Egon Schiele ons op een manier die tegelijk zelfverzekerd en fragiel is. Niets in deze evenwichtige compositie wordt aan het toeval overgelaten; elke lijn vindt zijn voortzetting of een tegenhanger waarmee hij overeenkomt: haar en lichaam worden beide bijgesneden door de randen van het schilderij alsof ze reflecteren, de ene schouder wordt opgetrokken en de andere omlaag, en de slanke takken dragen intens gekleurde rode lampionvruchten ( die eigenlijk meer lijken op Chinese lantaarnbloemen). 1912 was een uiterst productief jaar voor Egon Schiele, een jaar waarin zijn expressionistische schilderstijl wat kalmer en dichter bij de werkelijkheid kwam te staan. In april 1912 zou Schieles intense betrokkenheid bij zichzelf, het leven en de samenleving van zijn tijd abrupt worden onderbroken. Schiele, die met zijn vriendin Wally in het stadje Neulengbach woonde, werd ten onrechte beschuldigd van de ontvoering van een minderjarig meisje en in voorlopige hechtenis genomen. Hoewel de aanklacht snel werd ingetrokken, was Schiele diep gekwetst in termen van zijn creativiteit en zijn zelfbeeld als kunstenaar.