Gerard Sekoto
Sekoto's eerste liefde was muziek en nadat hij op zeer jonge leeftijd een harmonium cadeau had gekregen van zijn vader, leerde hij zichzelf muziek lezen en componeerde hij zijn eigen liedjes. De ontdekking van een hele verzameling van deze zelf gecomponeerde liedjes in een oude koffer na Sekoto's dood leidde tot de productie van een muziek-CD getiteld "The Blue Heads," door The Sekoto Foundation onder leiding van Barbara Lindop.
Na de Eerste Wereldoorlog werd Parijs een baken van artistieke vrijheid. Duizenden kunstenaars, musici en schrijvers - van wie velen politieke of culturele bannelingen waren - trokken naar Parijs omdat er een klimaat heerste waar alle rassen en kunstenaars zich welkom voelden. Na de Tweede Wereldoorlog stak de Boulevard St Germain, gelegen aan de linkeroever (aan de overkant van de Seine vanaf de Tuilerieën), de Boulevard Montparnasse naar de kroon als het intellectuele centrum van Parijs. Het was in dit milieu dat Sekoto zijn intrede deed als cultureel asielzoeker, nadat hij in 1947 Zuid-Afrika had verlaten in zelfverkozen ballingschap. In de eerste jaren dat hij in Parijs woonde moest Sekoto vechten om te overleven, omdat hij zwart en arm was en de taal en cultuur niet kende - een onbekende kunstenaar die schilderde in een koude, donkere hotelkamer.
Er zijn maar weinig landen in de wereld die Frankrijk kunnen evenaren als het gaat om respect voor jazzmuzikanten en jazz als kunstvorm. Daardoor kon Sekoto werk vinden in l'Echelle de Jacob (Jacobsladder), een van de trendy nachtclubs van Parijs in die tijd, toen de eigenaar hem piano had horen spelen tijdens een auditie waaraan hij toevallig had meegedaan. Door dikke impasto penseelstreken te gebruiken om de ritmische compositie van hoekige vormen te accentueren, creëert Sekoto in "Jazzband" een visuele beat. Zijn palet wordt gedomineerd door grijze en blauwe tinten, die doen denken aan de rokerige sfeer in een nachtclub. De strakke compositie weerspiegelt de besloten kelderruimte en trekt de toeschouwer naar binnen, alsof hij aan tafel zit en instemmend knikt terwijl hij naar de live muziek luistert. Over dit schilderij zei Sekoto: "Ik heb in een studentencafé gespeeld, daarna in verschillende andere bars waar de klanten meer geld hadden en waar de Fransen en toeristen meer betaalden. Dit is een van de kelders van de nachtclub in St Germain. De spelers zijn niet mijn vrienden en het schilderij is ook niet ter plekke gemaakt."