Het Eeuwige Vrouwlijke

Het naakt speelde gedurende zijn hele carrière een centrale rol in de kunst van Paul Cézanne, maar paradoxaal genoeg voor een kunstenaar die meestal naar het leven tekende, gebruikte hij zelden naaktmodellen in zijn werkproces: hij zou zich niet op zijn gemak voelen bij naakte modellen. "Ik schilder stillevens," zei hij ooit tegen Renoir, "vrouwelijke modellen maken me bang." Cezanne stelde zich in plaats daarvan tevreden met het bestuderen van eerdere kunstenaars en het gebruik van de tekeningen van naaktmodellen die hij op de kunstacademie in Parijs had gemaakt. De betekenis van dit raadselachtige schilderij is onduidelijk en is bekend onder verschillende titels. Deze vrouw wordt geconfronteerd met toegewijden uit verschillende kunsten en beroepen, onder wie een verstokte bisschop wiens bewondering opdringerig en ietwat agressief lijkt. Een schilder die soms wordt geïdentificeerd als Eugène Delacroix, staat bij zijn ezel en schildert het tafereel. De kale figuur aan de onderkant van het schilderij kan Cézanne zelf zijn. Of ze hun aanbidding aanmoedigt, passief accepteert of in de val zit van haar sekte, is onduidelijk. Zoals veel naakten van Cézanne, is het gezicht van de vrouw bijna leeg, behalve haar rode oogkassen. Rond 1877 begon Cézanne de parallelle diagonale lijnen die hier te zien zijn, te gebruiken om orde op te leggen en het oppervlak van zijn schilderij te verenigen.