Biały Kot

Bonnard posługuje się zniekształceniem, aby stworzyć humorystyczny obraz kota wyginającego się w łuk. Dziwne to zwierzę- przesadnie wygięte na łapach, z głową schowaną w ramionach, oczami jak szparki i przebiegłym wyrazem twarzy. Wydaje się oswojony i dziki zarazem. Malarz długo zastanawiał się nad kształtem i położeniem łap, co widać na rysunkach przygotowawczych. Rentgen płótna również ujawnia wiele zmian, z których część widoczna jest gołym okiem.  Bonnard twierdził, że „sztuka nie jest naturą”; do tego stopnia, że ​​jego Biały Kot stał się niemal karykaturą- „komicznym i dowcipnym portretem stworzonym dzięki geniuszowi jego pana, który tak dobrze go obserwował i rozumiał” (Elisabeth Foucart-Walter ). Dekoracyjny styl obrazu – uwypuklenie wijących się linii, brak głębi postaci umieszczonej płasko na tle – sytuuje tę pracę z roku 1894 w tradycji nabistów.  Inspirację sztuką japońską można tu zauważyć w odważnej, asymetrycznej kompozycji, jak również w doborze tematu- bardzo popularnego w tak lubianych przez Bonnarda grafikach.  W szczególności Hokusai (1760-1849) i Kuniyoshi (1797-1861) malowali te znajome zwierzęta. W całej swojej twórczości Bonnard stworzył niezliczone obrazy przedstawiające koty – czasami będące tylko szczegółem, widocznym w mniejszym lub większym stopniu, a czasami, jak ten Biały Kot, jako główny temat.