Jonge vrouw met pioenrozen

In 1862 kwam Frédéric Bazille naar Parijs om zowel medicijnen (op aandringen van zijn ouders) als kunst (zijn eigen voorkeur) te studeren. Hij sloot zich aan bij het door Charles Gleyre geleide academische opleidingsatelier, waar hij Monet, Renoir, en Sisley ontmoette. Aangetrokken door de modernistische tendenzen van de avant-garde kunst, verlieten de vier het atelier en kozen voor een rechtstreekse waarneming van de natuur. In de jaren daarna bedachten zij uiteindelijk het impressionisme. Aan Bazille's carrière kwam een abrupt einde toen hij in 1870 omkwam tijdens de Frans–Duitse Oorlog. Niemand weet hoe anders de kunstgeschiedenis er uit had gezien als hij die had overleefd. 

In de vroege zomer van 1870, voor de uitbraak van de oorlog, schilderde Bazille twee op elkaar lijkende werken die een zwarte vrouw afbeeldden met een weelderige hoeveelheid bloemen. Bij dit schilderij van de National Gallery wordt afgezien van anekdotische details. De vrouw wordt neergezet als een verkoopster, die een bos pioenrozen vasthoudt die zij heeft gekozen uit haar rijkelijk met seizoensbloemen gevulde mand. De aangeboden pioenrozen waren door Manet gekweekt en het onderwerp van stillevens die hij schilderde in 1864 en 1865. Bazille schilderde de bloemen op een manier die doet denken aan Manet. Zijn bescheiden ode aan de charmante leider van de avant-garde voert Bazille nog verder door: zijn compositie verwijst naar een van Manets meest gevierde en opzienbarende werken, Olympia, waarin een zwarte bediende een bloemenhulde overhandigt aan een naakte prostituee.  

PS De afbeeldingen van mensen van kleur worden op dit moment aan een nader onderzoek onderworpen. Het is onderdeel van een bredere trend in de kunstgeschiedenis om langvergeten onderwerpen te herontdekken. Hier kun je lezen hoe het Rembrandthuis dekoloniseert in Zwart in Rembrandts tijd.